BOVEN DE VIJFTIG

vur dag en daauw en jou

en toen
liet ze d’r naogels groeien
ze zin:
“es gij vreemd gaot, krab ik oe
de ogen uit oewe kop!”
Vruuger beet ze ze nog aaf
doar viel gin schaoj mee aon te richten
Bedreigen?
Oh, neeje
schoonheid, elegantie
zenuwechtig overwonnen,
brengt me
mee en dan van streek.
Taol war nie
durre sterkste kaant
heur vlees waar zwak.
Wè zòn ze strak over oons zeggen:
– hoe lang zèn die al dood
‘t kan gaauw gaon
waor blijft de tijd
es of ‘t giestere waar
ach jao
t’is me ammel wè –

BERTUS KNEEP DE KATJES IN ‘T DONKER

Bertus kneep de katjes in ‘t donker
Ge ging’t ‘r kopke onder in de zooi
Alles afgebladderd en ‘t stonker
Waasen en veige din’tie nooi.

Hoe waar dè nou uiteind’lijk zo gekomen
Dè zak oe nou ‘s uit de doeken doen
Z’n leive lang hatt’ie nie kunnen dromen
Altij braof gewist mi goei fussoen.

Nog laot getrouwd mi Gonneke van Baolen
Gin keinder ook tot overmaot van raamp
En ook al kon ze’t zeker goed betaolen
aat alleen mer brood mi spek en staamp

‘ne keer haj Bertus heur alleen gelaoten
niemand wies waor hij waar heengedaon
Gonneke die waar in alle staoten
Van ellend naor boven toe gegaon

Op zolder hi ze uren zitten treuren
Himmel overstuur in zak en as
Hak alles mer geweten van te veuren
Waar ‘t mer gebleven zo es’t was

Zo hi dè nie lang mir maagen duren
Gon hi t’r ‘n einde aongemaokt
Nao weken hebben toen de overburen
Heur gevonden in de nok van’t dak

Uiteindelijk waar Bertus thuis gekomen
Waar aldie tijd in Amsterdam gewiest
Daor hattie ‘t slechte nieuws vernomen
Mer Gonneke die laag al in de kiest

Gonneke war aamper mer begraoven
Of Bertus liet ‘r komen uit de stad
Van die drellebelen echt gin braove
Laagen hil den dag bij hum in bad

En hil de buurt en durp spraak ‘r schaand van
Wè Bertus nou toch binnen haj gehaold
Wè was ‘r nou in godsnaom aon de haand dan
Die ruige wijven waren honsbrutaol

Dè gedoe dè duurde zo drie weken
Toen waar Bertus himmel uitgekleed
Op dè moment is niemand komen kijken
toen hattie gin broek mir aon z’n reet

Midden in de naacht hen z’m verlaoten
Gaauw vertrokken mi de stille trom
En Bertus die haj niks mir in de gaoten
Teveul gezopen zat es ‘n kanon

Mèr sáanderdaogs hi Bertus ‘t geweten
Hij kwaam ‘t’r aachter wè ze han gedaon
Alles weggehaold z’han niks vergeten
Hij’s toen ook naor boven toe gegaon

Hebben toen dezelfde overburen
Hum gevonden in de nok van’t dak
Waar ‘t eind van al z’n aovonturen
haj ook nog ‘nen brief in zunne zak

stond in schuine letters opgeschreven
Ik zè nou noar Gonneke’s gegaon
Och was ik maar bij moeder thuis gebleven
Dan waar ‘t mi mijn zo nie vergaon

Es ge nou gaot kijken in dè straotje
Noar ‘t huis van Bertussu en Gon
Ge kant bekaant oew ogen nie geleuven
Nou net omdè gewit hoe ‘t begon

Doar stao op de gevel moete weten
In neonletters Mira en Chantal
iedereen die is‘t nao lang vergeten
zij doen goei zaoken in de stal

Bij toeval zej ik daor terecht gekomen
Zij vertelden mijn di lang verhaol
Al waar dè wel ‘n hil klein bietje aanders
Ge verzint mer zelf de moraol